O książce: 1992 / Streszczenie wydawcy: „Materiały te przeznaczone są do użytku tymczasowego w 10 klasie liceum na kursie „Nowa historia” zamiast stałego podręcznika i obejmuje główne problemy nowej historii na lata 1898-1918. Podręcznik został napisany na początku okresu restauracji kapitalizmu w okresie reform z lat 90-tych. XX w. wraz z reformami oświaty. Jednym z celów prowadzonych reform było świadome niszczenie dziedzictwa sowieckiego we wszystkich sferach życia publicznego, a nie najmniejsze miejsce zajmował w nich proces wymazywania i jednoczesnego zniekształcania pamięci historycznej autorów podręcznika biorąc pod uwagę „trendy czasów”, świadczy o tym sam fakt pojawienia się podręcznika edukacyjnego „do użytku tymczasowego”. Niemniej jednak podręcznik zachowuje szereg elementów naukowych i tradycji nauk historycznych, ponieważ proces niszczenia wiedzy humanistycznej (przede wszystkim historii) nie miał jeszcze czasu, aby się w pełni ujawnić. Za kamień milowy w tym zakresie można uznać rok 2015, a mianowicie niechlubną decyzję Wyższej Komisji Atestacyjnej, po której można mówić o braku humanistyki w Rosji. Autorzy starają się nadążać za zmienioną sytuacją polityczną, wypowiadając się na temat prezentowania materiału z perspektywy podejścia cywilizacyjnego. Podejście to, mimo swojego długiego istnienia, nie zapewnia niezbędnej systematycznej prezentacji oraz, ze względu na niejasność terminu „cywilizacja”, solidnych podstaw metodologicznych, niezbędnych szczególnie w szkole średniej. Chcąc zachować zgodność z „duchem czasu”, autorzy deklarują także odrzucenie „wąskoklasowej interpretacji i wyjaśniania dogmatycznego”, przez które, jak się wydaje, należy rozumieć dialektyczno-materialistyczną metodologię badań (w przeciwnym razie nie ma trzeba mówić o takim odrzuceniu, gdyż podręcznik napisany w oparciu o wyjaśnienia dogmatyczne nie może być uznany za naukowy i nie powinien być zalecany do stosowania). Współczesny czytelnik powinien zrozumieć, że wąskie podejście klasowe i dogmatyzm zaprzeczają istocie marksizmu i zasadom radzieckiej nauki historycznej, choć spotykano je na etapie jej powstawania, a także w niektórych publikacjach o charakterze oportunistycznym. Wiele zapisów uznawanych przez autorów podręcznika za nowatorskie to w rzeczywistości klasyczne przepisy marksistowskiej nauki historycznej (przykładowo, choć dziwnie zinterpretowana we wstępie, teza o asynchroniczności rozwoju społecznego w różnych krajach). W podręczniku znajdują się także bezpośrednie i pośrednie odniesienia do tego, co było modne na początku lat 90-tych. XX wiek teorie: modernizacji, rozwoju „nadrabiającego” itp., które obecnie w dużej mierze straciły na aktualności. Niemniej jednak podręcznik zapewnia, choć w skondensowanej formie, podstawę faktyczną, która pozwala, pod warunkiem skorzystania z dodatkowej literatury naukowej, studiować dany okres w ramach zajęć szkolnych.